So Unreal is een essay film die zowel historisch als filosofisch de wereld van de cyberspace cinema exploreert.
Een psychedelische trip door filmische tijd, ruimte en geheugen, waarbij met fluorescerende visuals en een indrukwekkende montage de opkomende angst voor technologie aan het einde van het millennium wordt onderzocht. Neem onder begeleiding van de zachte stem van Debbie Harry (leadzangeres van Goldie) de rode pil van Morpheus en transporteer jezelf naar de nostalgische tijden van ‘The Matrix’, ‘Terminator 2’ en ‘Existenz’.
Vanuit het festivalthema ‘The Ship Of Theseus’ denken we mee over de mogelijkheden van een digitale reproductie van onze samenleving en de manier waarop deze de afgelopen decennia in de cinema is afgebeeld. Deze film gaat je aanmoedigen om na te denken over de toekomst van kunstmatige intelligentie. Maar wat deze film je vooral gaat laten doen, is inspireren om enkele cyberpunk klassiekers uit de jaren '80 en '90 opnieuw te bekijken.